Kitabın Hikayesi

Öncelikle, bu kitabı “oğlum BARAN” için yazdım. Baran’a yaşadıklarımı, başıma gelenleri anlatmak ve hayata dair öğretiler-tecrübeler, gözlemlerimi aktarmak için yazdım. Oğlumun bensiz bir evde yaşamasına kısmen sebep olduğum için, ona karşı tarifsiz bir acı hissediyorum. Bu yüzden, ona karşı kendimi hep mahcup ve sorumlu hissediyorum. Oğlumun, babasız bir evde yaşamasının en büyük sebeplerinden birinin; kitapta yaşadıklarım olduğuna inanıyorum. Yaşadıklarım, hayat ritmimi bozdu, enerjimi aldı, motivasyonumu azalttı ve tüm bunlar eşimle ayrılığımıza tuz-biber oldu. Bir başka sebep, içimde birikenleri boşaltmam gerekirdi. Yoksa biriktirdiklerim, içime attıklarım, gazlarım beni kemirecekti. Boşalmam, rahatlamam, deşarj olmam lazımdı, içimdekileri çıkarmam lazımdı.

Bu kitap, aslında bir bakıma içimdeki en büyük volkan “adalet” duygusunun dışavurumudur. Öleceğimi bilsem adalet duygumu asla terk edemem. Ölüme bile şerefli ve mert gitmek isterim. Hayatta babamdan öğrendiğim en önemli kavram mertliktir. Volkanda biriken lavların dışarı çıkması gerekirdi. Aksi halde, volkanın lavları, dışarı çıkmaması halinde volkanı parçalayacaktı. Hayatta, asla tahammül edemedim, kabullenemediğim konu “adaletsizliktir”. Ne yazık, bu beden ve ruh adaletsizliği hiç bir şekilde kabul etmiyor. Dangalak derecesine “dürüst, dobra dobra ve adil bir adam” olarak, bana yapılan haksızlıkları bu bedenin-ruhun taşıması mümkün değildir. Bu süreçte başıma gelenleri, bu sürecin direkt veya endirekt içinde olanlarla yaşadıklarımı yazdım.